نامه دختر شهید علمدار به پدر شهیدش: راستی چقدر خوب است برایت نام
نامه دختر شهید علمدار به پدر شهیدش:
راستی چقدر خوب است برایت نامه نوشتن بابا
این فرزند شهید در نامه ای به پدرش می نویسد: راستی بابا چقدر خوب است نامه
نوشتن برایت و بعد از آن با صدای بلند، رو به روی عکس تو ایستادن و
خواندن؛ انگار آدم سبک می شود.
شهید سید مجتبی علمدار، 11دی ماه 1345 در شهرستان ساری متولد شد. ایشان در
سن 17 سالگی به عضویت بسیج درآمد و در اواخر سال 1362 به کردستان رفت.
سید مجتبی برای اولین بار در عملیات کربلای یک شرکت کرد و مدتی پس از آن
وارد گردان مسلم بن عقیل در لشکر25 کربلا شد و تا پایان جنگ در آنجا ماند.
او در عملیات کربلای 4و 5 نیز حضور داشت، در کربلای 8 مجروح شد و مدتی بعد
به جبهه بازگشت و در عملیات کربلای10 در جبهه شمالی محور سلیمانیه- ماووت
شرکت نمود.
سید مجتبی علمدار در سال 1366 مسئوولیت فرماندهی گروهان سلمان از گردان
مسلم ابن عقیل - از گردان های خط شکن لشکر 25 کربلا- را برعهده گرفت و در
عملیات والفجر10نقش آفرینی موثری داشت.
شهید علمدار در سه راهی خرمال، سید صادق، دوجیله در منطقه کردستان عراق
رشادت های فراوانی را ازخود نشان داد و از ناحیه پهلو مورد اصابت گلوله
قرار گرفت و بشدت مجروح شد. سید مجتبی در دی‌ماه 1364، در عملیات والفجر 8،
به شدت شیمیایی شد.
شهید علمدار بعد از اتمام جنگ در واحد طرح و عملیات لشکر 25 کربلا در ساری
مشغول خدمت شد و علاوه بر این مسئولیت در واحد تربیت بدنی لشکر بعنوان عضو
اصلی هیأت رهروان حضرت امام (ره) هم انتخاب شد.
حاج سید مجتبی علمدار که مداح اهل بیت هم بود سرانجام در اوایل دی سال 1375
به دلیل جراحت شیمیایی روانه بیمارستان شد و بعد از یک هفته بی هوشی کامل
هنگام اذان مغرب روز 11 دی به شهادت رسید.
متن نامه در ادامه مطلب
آنچه که پیش رو دارید نامه دختر شهید سید مجتبی علمدار به پدرش است:
بابا مجتبی سلام
امیدوارم حالت خوب باشد. حال من خوب است، خوب خوب. یادش بخیر! آن روزها که مهد کودک بودم و موقع ظهر به دنبالم می آمدی.همیشه خبر آمدنت را خانم مربی ام به من می رساند:
«سیده زهرا علمدار! بیا بابات آمده دنبالت.»
و تو در کنار راه پله مهد کودک می نشستی و لحظه ای بعد من در آغوشت بودم. اول مقنعه سفیدم را به تو می دادم و با حوصله ای بیاد ماندنی آن را بر سرم می گذاشتی و بعد بند کفش هایم را می بستی و در آخر، دست در دستان هم بسوی خانه می آمدیم و با مامان سر سفره ناهار می نشستیم و چه بامزه بود.
راستی بابا چقدر خوب است نامه نوشتن برایت و بعد از آن با صدای بلند، رو به روی عکس تو ایستادن و خواندن؛ انگار آدم سبک می شود.
مادر می گوید: «بابا خیلی مهربان بود، اما خدا از او مهربان تر است»
و من می خواهم بعد از این نامه ای برای خدا بنویسم و به او بگویم که می خواهم تا آخر آخر با او دوست باشم و اصلاً باهاش قهر نکنم. اگر موفق شوم به همه بچه ها خواهم گفت که با خدا دوست باشند و فقط با او درد دل کنند.
مادر بزرگ می گوید هرچه می خواهی از خدا بخواه و من از خدا می خواهم که پدر مردم ایران حضرت آیت الله خامنه ای را تا انقلاب مهدی(عج) محافظت فرماید و دستان پر مهر پدرانه اش همیشه بر سرِ ما فرزندان شهدا مستدام باشد. ان شا الله.
خدانگهدار
دخترت سیده زهرا
